Turcja potrafi oczarować wieloma atrakcjami. Jednak zdecydowanie największą popularnością cieszy się rytuał picia tureckiej herbaty – Çay. Herbata turecka to napój, który jest głęboko zakorzeniony w kulturze Turcji. Krzew herbaciany – Camellia sinensis uprawiany jest w prowincji Rize w Turcji nad Morzem Czarnym. To, co odróżnia turecką herbatę od standardowej czarnej herbaty uprawianej na całym świecie, to sposób jej przyrządzania, podawania i spożywania. Co warto wiedzieć o tureckiej herbacie? Jak należy ją pić? Odpowiedzi znajdziesz w naszym artykule.
Ciebie to nic nie kosztuje, a ja pozyskam środki na następne artykuły. Z góry Ci dziękuję!
Spis treści
Turecka herbata zamiast wody
Turcja to kraj, w którym pije się bardzo dużo herbaty. Udowodniono, że w ciągu jednego roku Turek wypija średnio około 2,5 kilograma suszu herbacianego! W związku z tym Turcja jest krajem o największym spożyciu herbaty. Wśród rodzimych Turków są tacy, którzy w ciągu dnia potrafią wypić nawet 40 szklanek tego tradycyjnego napoju.
Nawet wysokie temperatury panujące w Turcji w sezonie letnim nie zniechęcają miłośników tureckiego çay. Wręcz przeciwnie, spożywanie tureckiej herbaty ma pozytywny wpływ na organizm ludzki, ponieważ reguluje wewnętrzną temperaturę ciała. Pijąc gorącą herbatę człowiek mniej się poci i nie odczuwa pragnienia. Turecka herbata jest spożywana w Turcji prawie bez przerwy od rana do wieczora. Jeśli jesteś na wakacjach w tym pięknym kraju, pamiętaj, że herbaty możesz się napić prawie wszędzie – w miejscach publicznych, rynkach, sklepach, na plaży, a nawet w biurach.
Herbata w Turcji to symbol gościnności, jest ona podawana zawsze i dosłownie wszędzie. Ponadto w pobliżu Morza Czarnego panują idealne warunki do uprawy herbaty. Tradycja jej uprawy w Turcji sięga lat 30. XX wieku. Z biegiem czasu Turcja stała się piątym co do wielkości producentem herbaty na świecie.
Etykieta herbaciana w Turcji
Kultura herbaciana w Turcji jest niezwykle ważna. Podczas picia herbaty musisz znać kilka podstawowych zasad, ponieważ oczekuje się tego od każdej osoby pijącej turecką herbatę. Najważniejszą rzeczą, o której należy pamiętać przy piciu herbaty, jest to, aby nigdy nie odmawiać herbaty, ponieważ jest to bardzo obraźliwe. Kiedy wypijesz już wystarczająco dużo herbaty, połóż łyżeczkę na wierzchu szklanki na znak „Dziękuję, ale już wystarczy”. Turecką herbatę należy popijać, a nie pić!
Nigdy nie powinno się do niej dodawać przypraw i dodatków, takich jak na przykład mleko. Kiedy herbata jest podawana, na spodku obok niej umieszcza się kostkę cukru. Cukier umieszcza się zwykle w ustach między zębami, a w miarę picia herbata obmywa cukier, i dodaje jej słodyczy. W Turcji nie zobaczysz nigdy wlewania przygotowanej wcześniej herbaty bezpośrednio do filiżanki. Zamiast tego, wybierasz, jak mocną herbatę preferujesz, a następnie skoncentrowana forma herbaty z jednego czajniczka jest wlewana do szklanki, a następnie dodaje się wodę.
Rytuał parzenia tureckiej herbaty
Proces parzenia tureckiej herbaty to rytuał, który każdy powinien poznać. Turecki zestaw do parzenia herbaty -Çaydanlık to dwa czajniczki, gdzie jeden czajniczek stoi bezpośrednio na drugim. Dolny czajniczek jest większy i przeznaczony wyłącznie do grzania wody. Czajniczek na górze jest mniejszy i służy do parzenia skoncentrowanej herbaty. Aby zaparzyć herbatę, wlewa się skoncentrowaną herbatę (o żądanej mocy) z górnego czajniczka do filiżanki. Następnie do filiżanki dodaje się wodę z dolnego czajniczka.
Do przygotowania tureckiej herbaty potrzebujesz:
- specjalny dwupoziomowy czajnik „çaydanlık”,
- tradycyjne filiżanki w kształcie tulipana – Ince Belli,
- prawdziwą turecką herbatę pochodzącą bezpośrednio z regionu Rize nad Morzem Czarnym.
Proces jest dość czasochłonny, może trwać nawet 25 minut, ale opłaca się czekać na efekt. Tradycyjne filiżanki do picia herbaty nie mają w Turcji uchwytów. Kciukiem i palcem wskazującym trzyma się szklankę za brzegi. Tureckie szklanki do herbaty – Ince Belli są małe, delikatne i zazwyczaj wykonane z cienkiego szkła. Te szklane filiżanki mają kształt tulipana i często mają zdobione na złoto brzegi. Przezroczystość szklanej filiżanki pozwala pijącemu w pełni docenić kolor herbaty. Filiżanki są małe, aby herbatę można było pić, gdy jest gorąca. Większe filiżanki pełne herbaty szybciej stygną.
Jak dobrze zaparzyć herbatę po turecku?
W dolnym czajniku znajduje się woda, a w górnym esencja, która jest podstawą najlepszej tureckiej herbaty. Parzenie herbaty zaczynamy od napełnienia dolnego czajnika wodą i wsypania mieszanki herbacianej do górnego czajnika, do którego dodajemy odrobinę wody, aby herbata mogła się ładnie rozwinąć. Wrząca woda w dolnym piętrze czajnika ogrzewa górny czajnik za pomocą pary, która powstaje podczas gotowania wody. Gdy woda z dolnego czajnika osiągnie temperaturę wrzenia, wlewamy ją do dzbanka z herbatą i ponownie napełniamy dolny czajnik zimną wodą i doprowadzamy do wrzenia.
Dzięki tej metodzie przygotowania otrzymujemy aromatyczną esencję o pięknym bursztynowym kolorze. Przygotowany napój rozlewamy do szklanek w odpowiednich proporcjach. Połowę filiżanki wypełniamy przygotowaną esencją, a następnie dopełniamy gorącą wodą z dna czajnika. Oczywiście te proporcje mogą ulec zmianie, wszystko zależy od tego jak mocna i intensywna w smaku jest herbata. Jeśli lubisz słodki smak herbaty, koniecznie dodaj cukier. Turcy uwielbiają słodką herbatę, więc spróbuj, która wersja najbardziej Ci smakuje.
- Herbata bardzo mocna – to pół szklanki esencji herbaty z połową szklanki wody.
- Normalna herbata to ¼ szklanki esencji herbacianej z ¾ szklanki wody.
- Słaba herbata składa się z mniej niż ¼ ilości esencji z większą ilością wody.
Warto wiedzieć, że nie każdy potrafi dobrze zaparzyć taką herbatę. Mamy nadzieję, że dzięki naszym instrukcjom staniesz się mistrzem parzenia tureckiej „herbaty”, dzięki czemu po powrocie z wakacji będziesz mógł przynieść kawałek Turcji do swojego domu.
Podczas pobytu w Turcji polecamy spróbować przynajmniej jednej filiżanki herbaty. Jesteśmy pewni, że po spróbowaniu tradycyjnej tureckiej herbaty nie skończycie tylko na jednej filiżance 🙂
Autor: Magdalena Łydka